بررسی نقش میانجی گری احساس انسجام روانی در رابطه سبک های دلبستگی با خودتنظیمی

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین متغیرهای سبک های دلبستگی و احساس انسجام با خودتنظیمی انجام شد. این پژوهش کاربردی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان دختر پایه دوم و سوم مقطع متوسطه دبیرستان های دولتی شهرستان کازرون بودند که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای نسبی 255 نفر به عنوان نمونه پرسشنامه های سبک دلبستگی هازن و شیور، خودتنظیمی و احساس انسجام فلنسبرگ را تکمیل کردند. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون به منظور بررسی رابطه بین متغیرها استفاده شد که نشان داد بین خودتنظیمی و سبک دلبستگی ایمن با احساس انسجام رابطه مستقیم و معنادار، بین سبک دلبستگی دوسوگرا با خودتنظیمی و احساس انسجام رابطه منفی و معنادار وجود داشت. ضریب رگرسیون برای بررسی میزان پیش بینی خودتنظیمی و احساس انسجام نشان داد که می توانند بوسیله سبک دلبستگی دوسوگرا و ایمن پیش بینی شوند. از تحلیل واریانس به منظور بررسی تفاوت بین میزان خودتنظیمی و احساس انسجام روانی در هر یک از سبک های دلبستگی استفاده شد که نشان داد نیمرخ این متغیرها در افراد دلبسته ایمن بیش تر از افراد دلبسته ناایمن است. در نهایت نتایج تحلیل مسیر برای بررسی رابطه سبک های دلبستگی با خودتنظیمی به میانجی گری احساس انسجام حاکی از آن است که سبک های دلبستگی به طور غیرمستقیم و با میانجی گری احساس انسجام می توانند با خودتنظیمی رابطه داشته باشد.